Na stronie realizm był ruchem literackim powstałym w drugiej połowie XIX wieku, który dążył do tego, aby sztuka przedstawiała rzeczywistość w sposób cel i używając prostego języka mowy potocznej.
Pod wpływem rozwoju nauk przyrodniczych i społecznych pisarze realistyczni obserwowane i dokumentowane Jego celem było tworzenie dzieł pełnych szczegółów, które jak najwierniej przypominały świat rzeczywisty.
Na stronie naturalizm Był to ruch literacki uważany za bardziej wyczerpujący realizm, charakteryzujący się wysokim scjentyzmem, przyjmujący za podstawę twórczości literackiej różne zasady determinizmu i materializmu.
Oprócz obserwacji i dokumentowania życia codziennego, autorzy naturalistyczni doświadczony ze swoimi postaciami i uznawali, że ich wolność jest zdeterminowana przez kontekst społeczny i cechy fizyczne.
| Realizm | Naturalizm | |
|---|---|---|
| Definicja | Jest to ruch literacki, który dąży do ukazania rzeczywistości w sposób obiektywny, obserwując, dokumentując i przedstawiając fakty świata rzeczywistego, porzucając styl romantyzmu. | Jest to ruch literacki, w którym rzeczywistość przedstawiana jest obiektywnie, z podejściem naukowym, pozytywistycznym i deterministycznym, gdzie działania bohaterów były zdeterminowane przez ich kontekst społeczny i cechy fizyczne. |
| Główne cechy |
|
|
| Najczęściej używany typ narratora | Wszechwiedzący w trzeciej osobie. | Wszechwiedzący w trzeciej osobie. |
| Typ głównych bohaterów | Są to na ogół jednostki mieszczańskie, choć może dotyczyć postaci z niższych klas. | Generalnie biedni, z klasy robotniczej lub cierpiący na jakąś chorobę. |
| Autorzy | Stendhal, Honoré Balzac, Gustave Flaubert, Benito Pérez Galdós, Charles Dickens. | Émile Zola, Emilia Pardo Bazán, Antón Chéjov, Rómulo Gallegos, między innymi. |
Czym jest realizm?
W literaturze realizm był ruchem artystycznym w połowie XIX wieku, który postawił sobie za cel ukazanie rzeczywistości taką, jaka jest, w sposób cel Wykorzystał on m.in. obserwacja i dokumentacja wydarzeń, osób i miejsc, szczegółowo przedstawiając świat w tekstach.
W konsekwencji rewolucji przemysłowej i powstania nowych klas politycznych i ekonomicznych w Europie, wpłynęło to na estetyczne spojrzenie na przedstawienie świata, a rozwój nauki eksperymentalnej i badania społeczeństwa były ważnymi wpływami na ten ruch artystyczny.
Autorzy realistyczni preferowali konkretne doświadczenia ludzi i dokładne opisy Zainspirowani rozwojem nauki, porzucili subiektywizm romantyzmu na rzecz bardziej obiektywnego stylu.
Realizm jako ruch dążył do przedstawienia rzeczywistości, opisując świat, w którym osadzone były utwory, jak na obrazie czy fotografii. Opisywano cechy własne bohaterów, zarówno fizyczne, jak i psychiczne, przy obecności wszechwiedzącego narratora.
Umocnienie burżuazji było kluczem do rozwoju ruchu realistycznego, a celem było, aby sztuka bardziej odzwierciedlała tę klasę, z postaciami, które ją reprezentowały.
Krytyka społeczna była również charakterystyczną cechą tego ruchu, ponieważ autorzy starali się wyjść poza rozrywkę i potępić te rzeczy z tamtych czasów, które powodowały bolączki w społeczeństwie.
Dla autorów realistycznych i naturalistycznych idealnym sposobem tworzenia dzieł była proza powieściowa. Gatunek ten pozwalał na podejście do rzeczywistości zbliżone do esejów naukowych, z większymi możliwościami kreowania świata narracyjnego, który był wiarygodny. Ponadto wybierali prostszą formę pisarską, bliższą sposobowi mówienia ludzi, wykorzystującjęzyka potocznego.
Cechy charakterystyczne realizmu
- Jego intencją jest obiektywne przedstawienie rzeczywistości.
- Zainspirowany rozwojem nauki, zwraca się ku rzeczowej obserwacji, dokumentując wydarzenia, miejsca i ludzi.
- Ma styl opisowy świata zewnętrznego i psychologicznego bohaterów.
- Ma postawę krytyczną z punktu widzenia autora, który wykorzystuje dzieło literackie do opisywania i piętnowania, a nie tylko do rozrywki.
- Jego bohaterowie są w większości mieszczańscy.
- Przeważnie wszechwiedzący narrator i użycie trzeciej osoby.
- Język lokalny lub potoczny i nieidealistyczny, w przeciwieństwie do stylu romantycznego.
- Świat przedstawiony jest znany autorowi, rezygnując z wykorzystania elementów fantastycznych.
- Bohaterowie działają w zależności od sytuacji, w której się znaleźli.
Przedstawiciele realizmu literackiego
| Autorzy | Prace |
|---|---|
| Gustave Flaubert (francuski, 1821-1880) | Pani Bovary (1856) |
| Stendhal (francuski, 1783-1842) | Czerwony i czarny (1830) |
| Honoré Balzac (francuski, 1799-1850) | Eugénie Grandet (1833) |
| Benito Pérez Galdós (Hiszpan, 1843-1920) | Złota fontanna (1870) |
| Leopoldo Alas "Clarín" (hiszpański, 1852-1901) | La Regenta (1885) |
| Juan Valera (Hiszpan, 1824-1905) | Pepita Jiménez (1874) |
| Charles Dickens (angielski, 1812-1870) | David Copperfield (1850) |
| José López Portillo y Rojas (Meksyk, 1850-1923) | Fabuła (1898) |
Czym jest naturalizm?
Naturalizm to ruch literacki wywodzący się z ostatniej tercji XIX wieku i założony przez francuskiego powieściopisarza Émile'a Zolę (1840-1902), który ucieleśnił podstawowe idee naturalizmu w swoim eseju Powieść eksperymentalna (1880) Ruch ten jest związany z realizmem, ale w sposób bardziej wyczerpujący określa główne cechy realizmu.
Ruch ten uważał, że wydarzenia i kontekst determinują działania ludzi, że powieściopisarz powinien postępować w pisaniu tak, jak naukowiec uprawia naukę, a autor powinien nie tylko opisywać obserwowaną rzeczywistość, ale także eksperymentować z bohaterami, stawiając ich w różnych sytuacjach i pokazując ichzachowanie.
Był na pod wpływem determinizmu Kontekst ekonomiczny i sytuacja społeczna dyktują więc zachowanie bohaterów. Autor pracował nad postaciami, eksperymentowanie z nimi w różnych sytuacjach i pokazując, jak ich zachowanie było napędzane przez kontekst społeczny i biologiczny.
Oprócz determinizmu, naturalizm opierał się także na. Teoria ewolucji Karola Darwina a materializm. Bohaterowie podlegali własnym cechom fizycznym, z których wynikały ich zachowania i uczucia. Ruch ten miał charakter świecki, a duchowość została podporządkowana światu przyrody.
Podobnie jak realizm, naturalizm inspirowany był naukami przyrodniczymi i pozytywizmem społecznym, choć w głębszy sposób. Autorzy metodycznie obserwowali rzeczywistość i dokumentowali swoje odkrycia, wykorzystując je jako podstawę do napisania swojej pracy.
Naturalizm różni się jednak od realizmu tym, że był to ruch literacki bardziej reprezentatywny dla klas niższych i zmarginalizowanych; jego bohaterami byli robotnicy, biedacy, chorzy i inni, którzy normalnie nie byli protagonistami w dziełach literackich.
Społeczeństwo zostało przedstawione z dużo bardziej pesymistycznej perspektywy i to właśnie ono było promotorem tych negatywnych sytuacji, które zdominowały życie bohaterów.
Cechy charakterystyczne naturalizmu
- Poszukuje obiektywizmu i odrzuca subiektywizm.
- Jest scjentystyczny, proponuje obserwację i eksperyment jako klucz do artystycznej pracy powieściopisarza, która zostaje zrównana z pracą naukowca.
- W konstrukcji dzieła autor stara się w jak największym stopniu odtworzyć, opisać i zinterpretować obserwowaną rzeczywistość.
- Ma charakter deterministyczny, co oznacza, że zachowania bohaterów są zdeterminowane przez kontekst społeczny i ich naturalne impulsy.
- Autor eksperymentuje z bohaterami, opierając się na ich warunkach fizycznych i społecznych, którzy na ogół mają jakiś problem fizyczny lub psychologiczny.
- Używany język jest jeszcze bardziej kolokwialny niż w realizmie, a slang i słownictwo używane w prawdziwym życiu są jeszcze bardziej szczegółowo wykorzystywane.
- Przedstawia rzeczywistość w jej najbardziej dosadnych przejawach, prezentując zarówno to, co dobre, jak i to, co złe, podkreślając niedolę klas najuboższych.
- Jest amoralna w tym sensie, że rzeczywistość przedstawia się taką, jaka jest, bez dokonywania wartościowania tego, o czym się pisze.
Przedstawiciele naturalizmu literackiego
| Autorzy | Prace |
|---|---|
| Émile Zola (francuski, 1840-1902) | Naná (1890) |
| Emilia Pardo Bazán (Hiszpanka, 1851-1921) | The Tribune (1883) |
| Anton Czechow (Rosjanin, 1860-1904) | Trzy siostry (1901) |
| Vicente Blasco Ibáñez (hiszpański, 1867-1928) | Czterech jeźdźców apokalipsy (1914) |
| Manuel Zeno Gandía (Portorykańczyk, 1855-1930) | Staw (1894) |
| Henrik Ibsen (Norweg, 1828-1906) | Widma (1881) |
| Rómulo Gallegos (Wenezuelczyk, 1884-1969) | Doña Bárbara (1929) |
Historyczny kontekst realizmu i naturalizmu
Na realizm i naturalizm miały wpływ różne wydarzenia, które miały miejsce przed i w trakcie XIX wieku.
Rewolucje XIX wieku w Europie pielęgnowały świadomość klasową wśród różnych grup społecznych.
Przykładem tego była tzw. Wiosna Ludów z 1848 r., która była konsekwencją kryzysu rolniczo-handlowego, jaki dotknął Francję w 1847 r., prowadząc do ogólnego powstania klasy robotniczej i konfrontacji z klasą burżuazyjną.
Ponadto czynnikiem wpływającym na krajobraz społeczny była walka o prawa obywatelskie. Do tego czasu polityka we Francji i w całej Europie sprzyjała burżuazyjnym klasom wyższym, a nie tak bardzo klasom średnim i robotniczym.
Obdarzona władzą polityczną i ekonomiczną wyższa klasa mieszczańska miała konserwatywny i świecki światopogląd. Pod wpływem bardziej materialistycznych perspektyw filozoficznych i postępu nauki kładła nacisk na obserwowane fakty i wyjaśnianie rzeczywistości.
Z drugiej strony, rewolucja przemysłowa spowodowała przeniesienie pracy ze wsi do miasta, przyspieszenie komunikacji i rozwój mediów pisanych. Ułatwiło to szybkie rozpowszechnianie różnych idei.
Wreszcie ważną rolę w rozwoju tych ruchów odegrała również powszechna umiejętność czytania i pisania. Edukacja została usystematyzowana i zyskała pewną przewagę nad analfabetyzmem. Szkolnictwo podstawowe zostało wprowadzone w dużych uprzemysłowionych miastach, gdzie dostęp do świeckiej edukacji umożliwił większej liczbie osób dostęp do produkcji literackiej.